آقاي من! لاف زدن در عشق، جايي ندارد. تنها روزي که گوشه چشمي از جمال تو، بر اين خاک تَرَک خورده کويري نازل شود، وسعت خواهش خود را براي تمناي ديدارت، در ذره ذره وجودم ميبيني که چه بنفشه زاري به زير پاي تو خواهم شد، تا ذوالفقارت، هر چه از علفهاي هرز ضميرم را اراده کند، برچيند و تنها عشقِ تو بماند و بس.
امروز، منم که غايبم و تو در لحظه لحظه هاي سوخته جانم، روشني.
به موسيقي ندبه جمعه هايم گوشدار تا حرفا حرفِ نامِ خود را از من بشنوي، يا صاحب الزمان [گل]